Πληροφορίες Περιοχής
Μυκήνες:
Οι Μυκήνες έχουν συνδέσει το όνομα τους με το σπουδαιότερο μυθολογικό κύκλο της ελληνικής αρχαιότητας. Την εποχή της ακμής του Μυκηναϊκού κόσμου οι Μυκήνες αποτελούσαν την μητρόπολή του. Σήμερα διατηρούνται σε καλή κατάσταση τα λείψανα της εντυπωσιακής ακρόπολης των Μυκηνών και η Πύλη των Λεόντων.
Τα εξαιρετικής σπουδαιότητας ευρήματα από τις Μυκήνες στεγάζονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών και στο Μουσείο Ναυπλίου. Οι Μυκήνες βρίσκονται 50χλμ. από το Λουτράκι.
Αρχαία Επίδαυρος:
Παγκόσμια γνωστός αρχαιολογικός χώρος μέσα σε καταπράσινο τοπίο. Απέχει 29 χλμ από το Ναύπλιο και ανήκει στην κοινότητα Λυγουριού.
Τον αρχαιολογικό χώρο αποτελούν:
Το Θέατρο. Στην πλαγιά του Κυνόρτιου όρους, μέσα στο λατρευτικό χώρο, σώζεται το γνωστότερο και καλύτερα διατηρημένο θέατρο της αρχαιότητας, το θαύμα της Επιδαύρου, όπως το αποκαλούσαν. Χτίστηκε, σύμφωνα με τον Παυσανία, τον 4ο αι. π.Χ. από τον αρχιτέκτονα και γλύπτη από το Άργος Πολύκλειτο το Νεότερο, άλλοι μελετητές όμως το χρονολογούν στις αρχές του 3ου αι., γεγονός που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως έργο του Πολύκλειτου.Με κυκλική ορχήστρα, με θυμέλη και 12 κερκίδες με 34 σειρές καθισμάτων, μπορούσε να χωρέσει 6.000 θεατές.
Στους Ελληνιστικούς Χρόνους προστέθηκε η πάνω ζώνη των κερκίδων, αυξάνοντας στο διπλάσιο τη χωρητικότητα του θεάτρου. Σήμερα δεν σώζεται σχεδόν τίποτα από το κτίσμα της σκηνής με τους ιωνικούς ημικίονες, η περίφημη όμως ακουστική του θεάτρου δεν έχει χάσει την ποιότητά της.
Ο ήχος, κατακάθαρος, φτάνει ως τις ψηλότερες κερκίδες, χάρη στη θαυμάσια προσαρμογή του θεάτρου με το τοπίο (έχει χτιστεί πάνω στην πλαγιά λόφου, που λειτουργεί ως αντηχείο). Το θέατρο, «ιδιαίτερα αξιοθέατο» κατά τον Παυσανία, χρησιμοποιείται κάθε καλοκαίρι για παραστάσεις αρχαίου δράματος, οπότε και τοποθετείται μια προσωρινή σκηνή από ελαφρά υλικά, για τις ανάγκες κάθε παράστασης.
Το Ιερό του Ασκληπιού. Μέσα σε πευκοφυτεμένη πεδιάδα, πάνω από το αρχαίο λιμάνι της Επιδαύρου, αποκαλύφθηκαν ερείπια του σημαντικότερου ιερού του Ασκληπιού, του θεού της Υγείας, το οποίo έφτασε σε μεγάλη ακμή στο τέλος του 5ου και στον 4ο αι.
Στο γύρω αρχαιολογικό χώρο, με σύντομη περιδιάβαση, θα ανακαλύψει κανείς πλήθος αρχιτεκτονικών μνημείων, όπως ο ναός του Απόλλωνο Μαλεάτα, του 4ου αι. π.Χ., ακριβώς πίσω από το θέατρο, όπου οι λάτρεις του ιερού του Ασκληπιού έπρεπε να προσφέρουν την πρώτη τους θυσία. Το Γυμνάσιο θυμίζει την παλαίστρα της Ολυμπίας με τη μεγάλη εσωτερική αυλή και το περιστύλιο, όπου και χτίστηκε μικρό ωδείο, ενώ πιο πέρα υπάρχουν τα ερείπια της στοάς Κότυος και μιας μικρής παλαίστρας.
Μικρό θέατρο: Αμέσως μετά την παλαίστρα αρχίζει το καθεαυτό ιερό, όπου πρέπει να προσέξετε τα υπολείμματα του κρηπιδώματος του ναού της Θέμιδος και τα θεμέλια του ναού της Άρτεμης, το άβατον ή εγκοιμητήριο, έναν κοιτώνα όπου οι άρρωστοι περίμεναν την εμφάνιση του Ασκληπιού, και τη θόλο, το «περιφερές οίκημα» κατά τον Παυσανία και λαμπρότερο κτίσμα του ιερού, έργο του Πολύκλειτου του Νεότερου, που έχει προκαλέσει τις περισσότερες συζητήσεις σχετικά με τον προορισμό του. Ερείπια συγκροτήματος οικοδομημάτων με στοές, ρωμαϊκού λουτρού, και τα λείψανα των προπυλαίων που αποτελούσαν την επιβλητική είσοδο στο ιερό, καθώς και μέρος σταδίου του 5ου αι. δεν πρέπει να διαφύγουν της προσοχής σας. Και βέβαια, το κυριότερο κτίριο του ιερού, ο ναός του Ασκληπιού, που χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Θεόδοτο, πιθανόν ανάμεσα στο 380 και το 375 π.Χ. Από τον περίπτερο ναό, με τους δωρικούς κίονες, το λαμπρό χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ασκληπιού που μνημονεύει ο Παυσανίας και τον υπέροχο γλυπτό διάκοσμο στα αετώματα, σήμερα υπάρχουν μόνο τα θεμέλια, ενώ γλυπτικά μέλη από το διάκοσμό του φυλάσσονται στο μουσείο.
Λoυτράκι
Ηραίο Περαχώρας:
Στα βορειοδυτικά του Λουτρακίου και μετά το καταπράσινο χωριό της Περαχώρας, κοντά στο φάρο του Ακρωτηρίου Μαλαγκάβι, σώζονται τα ερείπια του περίφημου ιερού της Ήρας.
Το Ηραίο της Περαχώρας αποτελείται από δύο τμήματα και για το λόγο αυτό πιστευόταν μέχρι πρόσφατα ότι επρόκειτο για δύο ιερά, αφιερωμένα στην Ήρα.
Η Διώρυγα του Ισθμού:
Πρώτος είχε την ιδέα της τομής του Ισθμού ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος. Οι προσπάθειες της διάνοιξης συνεχίστηκαν και μεταγενέστερα από τον Ιούλιο Καίσαρα, τον Καλιγούλα, τον Νέρωνα, τον Ηρώδη Αττικό, τους Βυζαντινούς και τους Ενετούς. Πάλι όμως εγκαταλείφθηκαν γρήγορα εξαιτίας των μεγάλων δυσκολιών του έργου. Στα νεώτερα χρόνια, οι κυβερνήτες της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας και Θρ. Ζαίμης, προβλέποντας την μεγάλη σημασία του έργου για την ανάπτυξη της χώρας, συνέχισαν τις προσπάθειες οι οποίες λίγα χρόνια αργότερα καρποφόρησαν, ώσπου την 23-04-1882 έγιναν με ιδιαίτερη λαμπρότητα τα εγκαίνια. Έτσι έγιναν πραγματικότητα τα οράματα αιώνων και ανθρώπων που ξεκινούν από τα βάθη της ιστορίας και ολοκληρώνονται 2493 χρόνια μετά. Το μήκος της Διώρυγας σε ευθεία γραμμή είναι 6.346μ. Το πλάτος της στην επιφάνεια της θάλασσας είναι 24,6μ και στο βυθό 21,3, ενώ το βάθος κυμαίνεται μεταξύ 7,50μ έως 8μ. Στη Διώρυγα λειτουργούν δύο βυθιζόμενες γέφυρες, μία στην Ποσειδωνία και μία στην Ισθμία, που εξυπηρετούν στην επικοινωνία μεταξύ Στερεάς Ελλάδας και Πελοποννήσου.
Αρχαία Κόρινθος:
Η σημαντική θέση της αρχαίας Κορίνθου κατοικήθηκε από τα νεολιθικά χρόνια (5000-3000 π.Χ.). Η μεγάλη όμως ακμή της αρχίζει από τον 8ο π.Χ. αιώνα και συνεχίζεται μέχρι την καταστροφή της από τον Ρωμαίο στρατηγό Μόμμιο το 146 π.Χ. Δείγμα της αποτελεί αποτελεί ο δωρικός ναός του Απόλλωνα που κατασκευάσθηκε το 550 π.Χ.
Η πόλη επανοικίζεται το 44 π.Χ., αναπτύσσεται και πάλι και το 51-52 μ.Χ. δέχεται την επίσκεψη του Απόστολου Παύλου. Το κέντρο της οργανώνεται νότια του ναού του Απόλλωνα και περιλαμβάνει καταστήματα, μικρούς ναούς, κρήνες, λουτρό και άλλα δημόσια κτήρια.
Το 267 μ.Χ., με την εισβολή των Ερούλων, αρχίζει η παρακμή της πόλης, η οποία ωστόσο επιζεί, παρά τις επανειλημμένες καταστροφές και εισβολές, μέχρι την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους το 1822.
Αρχαία Ολυμπία:
Ένα από τα σημαντικότερα Ιερά της Αρχαιότητας, αφιερωμένο στον πατέρα των θεών, τον Ολύμπιο Δία.
Η Ολυμπία είναι ο τόπος όπου γεννήθηκαν και τελούνταν κατά την αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες που ξεκίνησαν το 776 π.Χ. προς τιμήν του Διός.
Οι αγώνες, που από την αρχή έως το τέλος του θεσμού περιβάλλονται από θρησκευτικό χαρακτήρα και αυστηρό τελετουργικό, διεξάγονταν στην αρχή μπροστά από το χώρο των βωμών, ενώ οι οργανωμένες εγκαταστάσεις, γίνονταν όλο και πιο απαραίτητες με τη συνεχή αύξηση του αριθμού, τόσο των αθλητών όσο και των θεατών.
Δελφοί:
Στα μυκηναϊκά χρόνια, στον μικρό οικισμό των Δελφών λατρευόταν η θεά Γη. Η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου αρχίζει τον 8ο π.Χ. αιώνα με την πλήρη επικράτηση της λατρείας του Απόλλωνα. Κάτω από την προστασία και την διοίκηση της Αμφικτυωνίας το ιερό εδραιώνει τον 6ο π.Χ. αιώνα την αυτονομία του έναντι των διεκδικητών του, αυξάνει την πανελλήνια θρησκευτική και πολιτική επιρροή του, μεγαλώνει σε έκταση, αναδιοργανώνει τους Πυθικούς αγώνες και πλουτίζεται με λαμπρά οικοδομήματα, αγάλματα και άλλα αναθήματα. Τον 3ο πΧ αιώνα κύριοι του ιερού γίνονται οι Αιτωλοί, τους οποίους αντικαθιστούν οι Ρωμαίοι το 191 π.Χ. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας οι Δελφοί άλλοτε λεηλατήθηκαν και άλλοτε ευνοήθηκαν από τους αυτοκράτορες. Με την επικράτηση της νέας θρησκείας το ιερό χάνει το πνευματικό του νόημα και το 394 μ.Χ. κλείνει οριστικά με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου.
Άργος:
ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ …….. ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι αρχαιότατοι κάτοικοι του Άργους ήταν αυτόχθονες Πελασγοί ( Άργος Πελασγικόν). Οι πρώτοι έποικοι ήταν Φοίνικες έμποροι και στη συνέχεια Αιγύπτιοι, με αρχηγό τον Ίναχο, περί το 1986 π.Χ.. Επί βασιλείας του Ινάχου το Άργος ήκμασε σημαντικά και οι κάτοικοι ονόμασαν το Άργος και όλη την Πελοπόννησο «Ινάχου γη» και τον ποταμό που έρεε δίπλα στα τείχη της πόλης Ίναχον. Αυτόν διαδέχθη ο γιος του Φορωνέας ο οποίος δημιούργησε την πόλη του Άργους, το «Φορωνικό άστυ», το οποίο θεωρείται η πρώτη πόλη του κόσμου. Κατά την παράδοση, πρώτος αυτός ανακάλυψε το πυρ το οποίο έκαιγε διαρκώς στο ναό του Λυκίου Απόλλωνα, «Φορωνέως πυρ». Η Νιόβη, κόρη του Φορονέα, γέννησε τον Άργον ο οποίος εβασίλευσε στη πόλη και έδωσε σε αυτή το όνομά του.
Περί το 1572 π.Χ. ήρθε στο Άργος από την Αίγυπτο ο Δαναός (κατά άλλη παράδοση ο Δαναός ήταν Αργείος). Αυτός, εισήγαγε νέους νόμους, εδίδαξε μεταξύ άλλων στους πολίτες την ναυτιλία, τις τέχνες, … να ανοίγουν φρέατα και έτσι το Άργος «άνυδρον εόν Δαναός εποίησεν ένυδρον». Δαναοί ονομάστηκαν όχι μόνο οι Αργείοι αλλά και όλοι οι Έλληνες.
Με βασιλιά τον Άδραστο, το 1329 π.Χ. , επτά Αργείοι αρχηγοί εκ των βασιλικών οικογενειών, εκστρατεύουν στην επτάπυλη Θήβα, «Πόλεμος των Επτά επί Θήβας». Οι Αργείοι νικήθηκαν και όλοι οι στρατηγοί εφονεύθησαν. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1319 π.Χ. οι γιοι των φονευθέντων στρατηγών εκστρατεύουν αυτή τη φορά νικηφόρα στη Θήβα (πόλεμος των Επιγόνων).
Το Άργος μετέχει στον Τρωικό πόλεμο (1193–1184 π.Χ.) υπό τον Διομήδη.
Η κάθοδος των Δωριέων στα τέλη του 12ου π.Χ. αιώνα εξουθενώνει το Μυκηναικό κράτος και το κέντρο του Ελληνισμού μετατοπίζεται στο Άργος. Τότε ιδρύθηκε το «μέγα Αργείον κράτος». Ο Τήμενος, της γενεάς των Ηρακλειδών, καταλαμβάνει το Άργος και γίνεται αυτό αντί των Μυκηνών, η βασιλική έδρα των Τημενιδών και η μητρόπολη της δωρικής Αργολίδος. Ο Τήμενος ήταν μετά τον Φορωνέα και τον Δαναό ο τρίτος θεμελιωτής του Άργους.